Kiedyś opowiedzieli mi o tym, jak sie poznali. Połączyły ich przeciwieństwa. Im dłużej ze sobą byli, tym rzadziej się rozstawali. On zawsze pamiętał o jej urodzinach, o jej każdym święcie. Namawiał, aby kupiła sobie coś dla siebie, nawet jeśli byłoby to drogie. Szanował ją, troszczył się, dbał, aby niczego Jej nigdy nie zabrakło. Zawsze mówił Jej coś miłego, każdego dnia Ona dla Niego ładnie wyglądała. Kiedy się na Niego złościła, było Mu z tym źle i szybko próbował zakopać “wojenny topór”. Często pierwszy wyciągał dłoń na zgodę. Gdy chorowała, robił wszystko, aby jak najszybciej wróciła do zdrowia. Po operacjach, jakie przeszła, siedział przy szpitalnym łóżku i nie pozwolił się wygonić żadnej pielęgniarce.

Codziennie Ona dla Niego przygotowywała smaczne śniadanie, parzyła mu dobrą herbatę. Siadała obok przy stole, aby nie czuł się samotnie. Kiedy się przy czymś mocno upierał, próbowała “przegadać” Mu, aby zmienił zdanie. Gdy się zdenerwował, studziła jego nerwowy nastrój. Była z Niego zawsze dumna. Kiedyś powiedziała mi, że nie wyobrażała sobie dla siebie innego towarzysza życia niż On.

Gdy On odszedł, nie zdążył się z Nią pożegnać. Ona wierzyła, że jeszcze będzie dobrze, że jeszcze los podaruje Im trochę czasu. Bo przecież jak to mogło być dalej? Tak bez Niego? Długo jeszcze potem chodziła po pustym domu po Jego śladach i szukała znaków obecności. Siadała sama przy stole i spędzała czas nad smacznym, ale nietkniętym śniadaniem, nad dobrą, ale wystygłą już herbatą. Gdy nadszedł Jej czas, zastanawiałam się nieraz, czy w tej mistycznej chwili już Go widziała. A jeśli nie, to czy odnaleźli się tam oboje? Czy wyciągał do Niej swoją dłoń, pomagając przejść z jednego świata na drugi?

W te październikowo-listopadowe dni myślę o Nich szczególnie. Brakuje mi Ich obojga. I Ich zwykłej miłości. Właśnie pięknej przez swą zwykłość. Jaka szkoda, że życia nie da się powtórzyć, przeżyć ponownie. Bo gdyby można było, chciałabym, aby Moja Babcia i Mój Dziadek mogli zakochać sie w sobie jeszcze raz.

Składniki

czekoladowe ciasto

1,5 szklanki mąki pszennej tortowej

3/4 kostki masła

1,5 szklanki cukru pudru

3 jajka

1/2 tabliczki gorzkiej czekolady

1 łyżka śmietany 18%

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

1/3 szklanki wody

1,5 łyżki kakao

krem arachidowy

małe opakowanie serka mascarpone

1/2 słoika kremu z orzeszków ziemnych

dodatkowo kilka łyżeczek ulubionej konfitury do posmarowania blatów

figi

skórka otarta z pomarańczy

orzeszki ziemne

Wykonanie

1. W rondelku rozpuszczamy masło, wodę, cukier, czekoladę i kakao. Mieszamy do połączenia składników.
2. Gdy masa przestygnie wbijamy po żółtku i mieszamy za pomocą rózgi.
3. Do masy przesiewamy mąkę, śmietanę i mieszamy.
4. Ubijamy białka na sztywną pianę i po łyżce dodajemy do masy czekoladowej. Mieszamy do całkowitego wchłonięcia piany przez masę.
5. Tortownicę (użyłam małej – 18cm) wykładamy papierem do pieczenia i smarujemy boki masłem. Podsypujemy bułka tartą.
6. Masę przekładamy do tortownicy i pieczemy w 180C przez ok. 45-50 min do “suchego patyczka”.
7. Przestudzone ciasto dzielimy na 3 równe części.
8. Każdy blat smarujemy ulubioną konfiturą.
9. Mascarpone mieszamy z kremem z orzeszków (mieszałam łyżką).
10. Masę wykładamy na blat wysmarowany konfiturą, przykładamy  kolejny blat ciasta, lekko docisakmy. Kremem smarujemy  także wierzch torcika.
11. Gotowy torcik dekorujemy świeżą figą, orzeszkami ziemnymi oraz otarta skórką z pomarańczy.
12. Smacznego!